آشنایی با واژه های دندانپزشکی بخش سوم
Dental words part three
برای آشنایی با واژه های دندانپزشکی بخش سوم این مقاله را مطالعه نمایید.
پیوستگی شیمیایی (چسباندن دندان): اغلب به همراه مواد اچ کننده مورد استفاده قرار می گیرد. ژلی اسیدی روی دندان قرار داده می شود که باعث زبری میکروسکوپی مینای دندانی می شود که قرار است رزین مایع رویش قرار داده شود و اغلب اوقات با نور ست می شود. این کار باعث می شود سایر مواد پرکردگی رزینی به دندان پیوند بخورند (بچسبند). از این روش برای چسباندن مواد به عاج دندان نیز استفاده می شود.
تداخل: بدین معنی که دندان ممکن است در هنگام جویدن با فک بالا یا پایین برخورد کند.
موجب مشکلات TMJ شود و یا اینکه منجر به آسیب رسیدن به دندان درگیر شود.
تزریق ماده ی بی حسی از طریق انسداد عصب از ریشه: بیشتر مواقع برای اشاره به بی حسی دندان های فک پایین بکار می رود.
که شامل تزریقی است که نیمی از فک پایین را بی حس می سازد.
فک پایین ، بر عکس فک بالابسیار ضخیم تر است و به ماده ی بی حس کننده اجازه نمی دهد که به درون استخوان نفوذ کند.
بنابراین باید عصب را از عقب دهان، در جایی که وارد استخوان فک می شود بی حس کرد.
جرم دندانی: پلاکی است که رسوب کرده و سفت شده است. برداشتن تخصصی این پلاک نیاز به دندانپزشک یا متخصص بهداشت دارد.
آشنایی با واژه های دندانپزشکی بخش سوم
درمان عصب کشی (اندودنتیک): “اندو” به معنای “درون” و “دنت” به معنای “دندان” می باشد.
این درمان شامل پاک سازی تمام ذرات زنده ی درون سیستم ریشه ی دندان، ضدعفونی و پر کردن تمام فضا با ماده ی پر کننده ی غیر زنده می شود.
پس از درمان، دندان ها ضعیف می شوند و تغییر رنگ می دهند و ممکن است نیاز به روکش یا پوششی برای محافظت از آن ها در مقابل شکستگی احتمالی باشد.
همچنین باید توجه داشت که دندانی که ریشه اش پر شده می تواند مانند یک منبع عمل کند و باکتری در درون عاج دندان و اطراف آن بدون تشخیص رشد کند.
همچنین کانال های فرعی دندان ها هم به صورت غیر هوازی در بیایند و همانند منبعی برای سموم و باکتری درون بدن عمل کنند.
دندان های آسیای بزرگ: دندان های بزرگ خلفی که برای جویدن و خرد کردن غذا بکار می روند.
اولین دندان آسیای بزرگ بزرگترین بخش کار را انجام می دهد.
دندان های آسیای بزرگ معمولا سه تا چهار ریشه دارند
ولی ممکن است این ریشه ها در برخی دندان ها بهم چسبیده باشند.
دندان پیش آسیا: اصطلاح رایج آمریکایی برای دندان آسیای کوچک. این دندان ها دو نوک هلالی دارند.
بین دندان آسیای بزرگ (خلفی) و دندان نیش قرار می گیرند. بطور کلی در اغلب افراد هشت دندان پیش آسیا وجود دارد.
دو تا در سمت راست و دو تا در سمت چپ هم در فک بالا و هم در فک پایین.
اگر دهان را به چهار قسمت تقسیم کنیم در هر ربع دهان معمولا یکی از دو دندان پیش آسیا کشیده می شود
تا در افرادی که مشکل تجمع (ازدحام) دندانی دارند بتوان از درمان ارتودنسی برای هم تراز کردن دندان ها استفاده کرد.
آشنایی با واژه های دندانپزشکی بخش سوم
دندان ثنایا: چهار دندان قدامی فک بالا و فک پایین که تیغه مانند هستند و برای گاز گرفتن بکار می روند.
دندان شیری: 20 دندان نوزاد از سن 5 تا 13 سالگی با 32 دندان دائمی جایگزین می شوند.
دندان عقل: دندان های عقل آخرین دندان هایی هستند که در می آیند (دندان ها ی آسیای بزرگ سوم)
اغلب جای کافی برای آن ها وجود ندارد، یعنی ممکن است نهفته باشند و نیاز به کشیدن وجود داشته باشد.
دندان نیش: اصطلاحی انگلیسی برای آنچه در زبان آمریکایی Cuspid نامیده می شود.
دندان تیز بزرگ که در کنار دندان های پیشین قرار گرفته است.
برای جویدن گوشت استفاده می شود و در بیشتر حیوانات گوشتخوار نیز دیده می شود.
رسوب (جرم): واژه ی رایج برای جرم calculus. پلاک رسوب کرده که نیاز به از بین بردن تخصصی دارد.
روکش: رجوع شود به کلاهک محافظ دندانی (روکش).
آشنایی با واژه های دندانپزشکی بخش سوم
